Aanvankelijk typte ik vorige week heel veel woorden en vervolgens was ik voor dat ik het wist bezig met dit gedicht. Ik laat die vele woorden even voor mezelf, want wat ik merk de laatste tijd is dat ik het gewoon even niet meer weet. Ik weet even niet hoe ik moet reageren op alle meningen, vergelijkingen, conclusies en aannames. Uitspraken en vergelijkingen waar soms zoveel hardheid, eigenbelang of wantrouwen in zit. Over en weer. Wat ik hoop is dat we beseffen hoe goed we het hebben in Nederland – een land met zoveel vrijheden en keuze -, dat we meeleven met degene die qua gezondheid, financieën of anderszins getroffen zijn in deze tijden. Dat we in staat zijn dingen te laten, maar ook lasten en verantwoordelijkheid te dragen, iets voor elkaar over te hebben en elkaar te blijven respecteren.
Ik hoop dat we vooral lief en menselijk blijven voor elkaar🙏
