Gisteren werd mij gevraagd “Ga je ook nog iets schrijven over je man In Uganda?” En eigenlijk voelde ik een duidelijke “Nee eigenlijk niet”. Het voelt namelijk zó als zíj́n ding, als dat wat híj́ vooral moet volgen en doen. Hij fiets momenteel door Uganda met een groepsreis. Dat wil zeggen: hij, de driver en de gids. Dat is de groep. En hij vindt dat helemaal prima en geniet met volle teugen. Het past bij hem.
Hij is de familie man, die de afgelopen jaren zoveel mogelijk tijd wilde doorbrengen met zijn gezin. Er op uit trok met de kinderen toen onze oudste dochter nog alleen – zonder broertjes – was en met haar 5 maanden al in een fietskarretje lag. Op naar de Veluwe voor een lang weekend weg toen ik moest werken. Vele weekendjes volgden van – heel basic – kamperen en met de jongens een beetje aankeuvelen rondom een riviertje. Eindeloos vaak voetballend, altijd iets te doen. Het zomerweekend kamperen als ik nachtdienst heb is inmiddels een traditie geworden en dan gebeurt er ook van alles ‘wat mama niet goed zou vinden’ Ondernemend, genietend van de verwondering van de kinderen. Ongeneerd als kind mee doen, dammetjes bouwen, zandkastelen graven, zwemmen , dingen uitproberen en ontdekken. Altijd wel iets te bedenken. Zoveel mogelijk mee willen krijgen van en samen beleven met zijn belangrijksten in het leven.
Tuurlijk is het niet alleen maar dat – is dat het ergens wel?- Tuurlijk is er een keerzijde van altijd energie, vooruit en iets doen willen. Klinkt leuk ‘never a dull moment’, maar is soms best vermoeiend met een gezin van 5 en ongeduld ligt op de loer en je daar soms in kunnen verliezen.
De kinderen worden ouder en er komt meer tijd, het zorgen voor verandert. We zijn veel in de buurt, maar er is ook veel ruimte voor andere plannen en behoeftes voor onszelf en zo ontstond het idee bij hem om te gaan mountainbiken in Uganda. Fysiek uitdagend, mooie omgeving en wildlife te zien onderweg. Zíj́n ding, zíj́n reis.
En nu is hij daar. Zo blij als een kind.
Krijgen we foto’s en filmpjes van het alledaagse leven, het kleine van het leven, een kind wat zwaait, iemand die naar zijn werk loopt, gewoon hoe het leven daar is. De rust, de natuur, wildlife, hij ervaart het tot in zijn tenen, fietst er midden in. Dus ja, een grote verre reis, maar tegelijk ook zó het kleine.
Zíj́n reis.
Het is wat als je het kind in je altijd levendig houdt
❤️
